Τόποσ και ιστορια: Λαογραφια

Το Σχολείο του Χωριού

    Το Σχολείο ιδρύθηκε το 1904, κατόπιν πρωτοβουλίας και ενεργειών δύο Ποδιωτών αδελφών, των Γεωργίου & Αλεξίου Κ. Χωραφά. Δυστυχώς, σχεδόν αμέσως μετά, καταργήθηκε ως "Μη συγκεντρώνoν των απαιτούμενο αριθμό μαθητών" και μετά από ένα περίπου έτος, με επίμονες ενέργειες των ιδίων Ποδιωτών αδελφών, επανιδρύεται και λειτουργεί έκτοτε ως Κρατικό Δημόσιο Μονοθέσιο Σχολείο.

    Στην αρχή της λειτουργίας του στεγάστηκε στο μικρό καλυβάκι του Δημητρίου Αντ. Αναστασόπουλου στην θέση Κανέϊκα, εκεί που βρίσκετε σήμερα το σπίτι του Δημητρίου Ν. Χωραφά. Κατόπιν από το 1908 έως το 1914 στεγάστηκε (επί ενοικίω) στο σπίτι του τότε υποδιδασκάλου Ιωάννου Ν. Αναστασόπουλου.

    Στην συνέχεια και μετά από πρωτοβουλία του, από τους πρώτους δασκάλους του σχολείου αυτού, Κωνσταντίνου ή Κωτούλα Αντ. Αναστασόπουλου, σε οίκημα που είχε ανεγερθεί για την στέγαση του Σχολείου, αποτελούμενο από δύο χώρους (δωμάτια), α) αίθουσα διδασκαλίας & β) γραφείο, στον περίβολο του Ι.Ν Αγ. Αθανασίου, με έναρξη λειτουργίας του Σχολείου στην νέα του θέση το 1914, ως Εκκλησιαστικό Διδακτήριο.

     Το οίκημα αυτό που ήταν κατασκευασμένο με χωματόπλιθες εξυπηρέτησε τον σκοπό του για πάνω από 35 χρόνια και μοιραία κινδύνευε να καταρρεύσει λόγο τον πολλαπλών φθορών στο εσωτερικό και στο εξωτερικό του, συνεπεία της παρόδου του χρόνου αλλά και τον διαφόρων θεομηνιών και δυσμενών καιρικών φαινομένων που επικρατούσαν στην περιοχή.

    Το οίκημα αυτό κατεδαφίστηκε την 15 Ιουνίου 1952 και μέχρι της 8 Ιανουαρίου 1954 το σχολείο στεγάστηκε (επί ενοικίω) στο καλυβάκι του Διον. Αλ. Χωραφά.

     Εν το μεταξύ και πολύ πριν την κατεδάφιση του παλαιού Εκκλησιαστικού Διδακτηρίου, ο τότε Δντης του Σχολείου, Ιωάννης Αλεξ. Χωραφάς, με δική του πρωτοβουλία και ενέργειες του, που άρχισαν περί το 1950, καταφέρνει έως το 1954 να ανοικοδομήσει στον ίδιο χώρο το νέο Διδακτήριο με την μορφή που έχει έως σήμερα, πετρόκτιστο, λειτουργικό, σύγχρονο για την εποχή του, με αίθουσα διδασκαλίας, γραφείο και κατάλληλο χώρο για παρασκευή των Μαθητικών Συσσιτίων της εποχής. Το νέο Διδακτήριο εγκαινιάστηκε πανηγυρικά στις 8 Ιανουαρίου 1954, μετά την θεία λειτουργία των Θεοφανίων και έκτοτε το Δημοτικό Σχολείο Πόδου στεγάστηκε στο γνωστό πλέον σε όλους μας Διδακτήριο.

     Τα προβλήματα που χρειάστηκε να υπερνικήσουν οι συγχωριανοί μας καθ' όλη την παραπάνω περιγραφόμενη πορεία ήταν πολλά, όπως έλλειψη χρημάτων, κακή νοοτροπία Κρατικών Λειτουργών, Γραφειοκρατία και πολλά άλλα, συνυπολογιζομένου και ότι αναφερόμαστε σε μια εποχή που μόλις η χώρα μας και η κοινωνία είχε βγει από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κατοχή, τον Συμμοριτοπόλεμο και βίωνε άμεσα στο στυγνό κύμα μετανάστευσης με ταυτόχρονη ερήμωση των μη αστικών περιοχών, παρ' όλα αυτά όμως η θέλησή τους για πρόοδο έλυνε το ένα πρόβλημα μετά το άλλο και στο τέλος τα κατάφερναν πάντα.

     Στις 28 Οκτωβρίου 1952 το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο παραχώρησε το Διδακτήριο στο Κράτος και έτσι έγινε εφικτή η συνέχιση της χρηματοδότησης με νέες πιστώσεις που χρησίμευσαν στην αποπεράτωση των εργασιών ανοικοδόμησης του Διδακτηρίου έως το 1954, την κατασκευή των μαντρότοιχων και του περιμετρικού στηθαίου του κτηρίου, την κατασκευή τουαλετών, βιβλιοθήκης, αρχειοθήκης και των λοιπών επίπλων του Σχολείου.

    Έτσι καταφέρανε να νικήσουν τις δυσκολίες και να φέρουν σε πέρας την μεγάλη αυτή αποστολή οι συγχωριανοί μας και αξίζουν σε όλους έπαινοι. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι μέγας ευεργέτης σε αυτό το έργο ήταν ο διαμένον τότε στο Detroit των Η.Π.Α συγχωριανός μας Αναστάσιος Αντ. Παπανδρέου, που προς τιμήν του οποίου, κατά τον Αγιασμό της 25 Σεπτεμβρίου 1955 δια την έναρξη των μαθημάτων του Σχολικού έτους 1955-56, η Σχολική Εφορία, ο σύλλογος γονέων και κηδεμόνων και όλοι οι μαθητές του Σχολείου, παρέθεσαν δεξίωση και προσέφεραν ανθοδέσμες στον παρόντα τιμώμενο σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, ο δε Δντης του Σχολείου μεταξύ άλλων στην προσφώνηση του, ανέφερε «Όποιος κτίζει ένα Σχολείο, καταργεί δέκα φυλακές», χωρίς αυτό να αδικεί τους υπόλοιπους συγχωριανούς μας που συνέβαλαν στο έργο αυτό, άλλοι με χρήματα από το υστέρημα τους, άλλοι με προσωπική εργασία, άλλοι και με τα δύο και άλλοι με διάφορους άλλους τρόπους.

      Ο αριθμός των μαθητών που φοιτούσαν στο Σχολείο μας από της ιδρύσεώς του κυμενόταν από 15 έως 56 μαθητές, και πιστεύουμε πως θα ήταν χρήσιμη μια, έστω ονομαστική αναφορά στους, κατα καιρούς, διατελέσαντες διδάσκαλους του σχολείου μας.:

• Ο εκ Πόδου, Δημήτριος Ν. Αναστασόπουλος διορησθείς το 1904.
• Ο εκ Πόδου, Κων/νος Αντ. Αναστασόπουλος ή Κωτούλας διορησθείς το 1905.
• Ο εκ Λιμνίστας, Θεόδωρος Μπρούμας.
• Ο εκ Κάτω Χώρας, Γεώργιος Γιαννακόπουλος.
• Ο εκ Πόδου, Ιωάννης Ν. Αναστασόπουλος από το 1908 έως τον Οκτώβριο 1935.
• Η Πρόσφυγας την καταγωγή, Σεβασμία Καρολίδου από Δεκέμβριο 1935 έως 20 Σεπτεμβρίου 1937.
• Ο εκ Πόδου, Ιωάννης Αλεξ. Χωραφάς από Σεπτέμβριο 1937 έως 1948 & από 1950 έως 1957.

Κατα τα Σχολεικά έτη 1957-58, 1958-59, 1959-60, 1960-61, 1961-62 & 1962-63 ώς αναπληρωτές λόγο ασθαινείας του οργανικώς τοποθετημένου Ιωάννη Αλεξ. Χωραφά, οι:

• Νικόλαος Χ. Σταυρόπουλος και
• Η Σύζηγός του Παρασκευή Ιω. Σφήκα - Σταυροπούλου, εξ Άνω Χώρας.
• Ο εξ Οριόλου Αχαΐας, Κων/νος Θανασάς &
• Ο εξ Ασπριά, Βασίλειος Ιω. Χαραλαμπόπουλος.
• Ο εκ Βλαχομάνδρας, Παύλος Καρακώστας.
• Ο εξ Αμπελακιωτίσσης Ιωάννης Χ. Παπαδημητρίου, από τον Σεπτέμβριο του 1963, τοποθετηθείς με οργανική θέση λόγο συνταξιωδότησης του Ιωάννου Αλ. Χωραφά.